“Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Yahya Kemal Beyatlı
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.”
Dar kapının ağzında, hemen başında sarp yokuşun,
Görmezden gelişin gölgesinde çocukları biliyor vakit.
Geçen günlerin uçlarını sivriltiyor eski taşlarla.
Bende, yeri yadırganmış eşyanın dalgınlığı.
Artık vakitlice ölümleri bile kaldıracak yerim yok.
Aklımda davetinden çekindiğim kör dehliz.
Yeterince zarar ettiysem, o zaman tamam,
Yeterince zarar ettiysem başa dönebiliriz.
Orası mıydı dönülmeye kalsın diye gizlenen.
Her çizginin başladığı noktaya uzanan gönlü.
Kendine suç arayan vicdanın eşelendiği bahçe.
Önce bir kasım hevesiydi hani, sonra bir dilekçe…
Ne lezzetli cehalete yapışmış şeylerin toplamıydı çocukluk.
Kurulu düzenim var şimdi burda, yoksa dönmek, ben de isterim.
Düzen dediğim çoraplı çekmece, katlı donlar, kredi taksidi…
Biri diğerine hayran iki elin şüpheli mahareti.
Tecrübem de kalsın, mahvolmasın dönüşüm.
Bu defa bildiklerim ne işe yaradı ki…
Bu yazı yorumlara kapalı.