Burdan bakınca dünya olduğundan da büyük,
Tam düşerken tutunmuş kara kuru çocuklar.
Ertelenmiş hevesle parmak uçlarında yük,
Uçurumdan vadiye doğru bakan topuklar.
Seni, en başta saran tülleri aşıyorum.
Günler takvimlerinden yorularak geçiyor.
Ben, kuru ağaçların kalbini yaşıyorum.
Uçanlar ölmek için kovuğumu seçiyor.
Senin az dediğinin altında kaldı sancım
Nasıl fazla olursa az olanın yarası
Birbirine çok yakın umudum ve utancım
Hey’canımda bulaşık kavgaların karası
Aşkla kapatacağım aramı büyük farkla
Sıkılmış yumrukların ortasında gizlenen
Tohumları içinden göğe zorlayan aşkla
Kör karanlıkta bile adımları izlenen
Aşk diyorum son çıkış, son planım bu kadar.
Yürünecek hiçbir yol kalmasın bundan başka
Senden öte ihtimal bırakmayana kadar
Dönüşü yokmuş gibi tutunacağım aşka.
Bu yazı yorumlara kapalı.