Usanmadı, yaprak döktü vaktin eli, ben usandım.
Dökülenler onun olsun, dalda kalan benim sandım.
Vakit yolu buruşturdu, yükü aldı erken çıkan,
Ziyan oldu günün kökü, kaçtı vakit, geç uyandım.
Aynalarla çok yankılı çiğ masallar odasında
Kulağıma eğilerek şey dediler, çok utandım.
Bana vardı yokuşlardan cesur inen hırçın sular.
Şifa sayıp yudumladım, su duruldu, ben bulandım.
Ne yıktığım mağlup oldu ne diktiğim var ayakta.
Son umudum tükenince başa dönüp seni andım.
Bu merakın şifası yok hiç kimsenin vaadinde,
Toprak ile örtme vakti gelene dek zor dayandım.
Bu yazı yorumlara kapalı.