I.
sana “dünya bir küçük endişedir” demiştim.
öyleydi aslında en başta.
sonradan gittikçe kötüledi her şey.
bir çay ocağının önünde,
sigaralı balkonunda evin akşam vakti,
dönülmek üzere olan köşe başında,
vakitli vakitsiz gün içinde gelip giden
küçücük bir endişe.
sonra;
geç farkedilen ince hastalık gibi
kötüledi içten içe
II.
sana “dünya bir yanlış hesap” demiştim.
dövmeleri yaşına yakışmayan
pişman bir kadındı dünya dediğin.
kimsesi yok ki merhem sunacak,
sıcak ekmek bassın yaralı yerlerine.
onun tövbesini bekliyor herkes
kendi günahı için.
o ve sen, ikiniz
birinizin diğerini görmediği yerden
birbirinizi izlediniz.
ne kimsenin dilinde tad,
ne etinde iz.
birbirine değdi ve geçti sade
akıllara takılan yerleriniz
III.
sana “dünya bir yitik eğlence” demiştim.
cesetler arasından koştuğun deniz,
sularda boğulanların hatıraları…
ölmeyi göz ardı eden her şey;
heybetli bu masa, bu zarif kadeh,
yerler, tavanlar ve çığlıklar,
sonsuza dek eğlenebilir.
insan dediğin de tam böyle bir anda
içinden ve dışından kendisinin
mümkün tüm yönlere doğru
aynı anda düşebilir.
ve bu gayet eğlencelidir.
IV.
sana “dünya insanın kiridir” demiştim.
örter tanınmak için bilinmesi gereken
sadece insan olan önemli yerlerini.
akşamları vardır mesela insanların.
sadece kendi güneşleri batıyor sandıran.
çalgıcıların da böbrekleri vardır aslında.
berberlerin varisleri, boyun fıtıkları terzilerin…
diyaliz günleri, boyunluklar ve varis çorapları
hepsi insan için.
V.
sana “dünya bir çocuğu özletir” demiştim.
cahile nasip yanıyla cesaretin
tanrıyı görecekmiş gibi
derinlemesine bakmayı göz yüzüne.
yağmurlu sokaklara hevesten titremeyi.
ve kıyasıya bir samimiyetle garipsemeyi
ruhundan başka hiçbir şeyi olmayan bir çocuğa
sadece ruhu eksik bir yetişkini
örnek diye göstermeyi.
VI.
sana “sakin ol hepsi geçecek” demiştim.
bak geçti.
Bu yazı yorumlara kapalı.